Auteur: Nico
Vergauwen
Oorspronkelijk gepubliceerd op RadioVisie.be
Op donderdag 7 december werd in de Antwerpse discotheek Zillion een exclusieve party gehouden ter gelegenheid van drie jaar P-magazine. "RadioVisie", vriendelijk uitgenodigd om een reportage te maken over dit feestelijk gebeuren, ging en bleef even haperen aan de voordeur...
EEN RADIO DIE FOTO'S MAAKT?
- Welkom op de party ter gelegenheid van drie jaar P-magazine. Mag ik uw uitnodiging? -, vroeg een vriendelijke juffrouw. - Kan u in het gastenboek uw naam en adres schrijven en eveneens noteren door wie u uitgenodigd bent? - Deze redacteur, enigszins verrast door de ongebruikelijke vraag, stamelend: - Euh, gewoon, deze uitnodiging van jullie in de bus gekregen... -
Meteen daarna komt een totaal onbekende dame op mij toe gestapt. Zonder zich voor te stellen, vraagt ze op strenge wijze wat mijn connectie met P-magazine is. Ik zeg haar mijn naam en vertel dat ik een reportage wil maken over drie jaar P voor de e-mediakrant "RadioVisie". Ik stel haar ook meteen mijn fotograaf voor. - De onbekende dame weer: - Een radio die foto’s maakt! Voor wie houdt u mij? - . - U heeft mij niet goed begrepen, vrees ik -, probeerde ik te repliceren. - "RadioVisie" is geen échte radio, het is een mediakrant die haar publicaties verspreidt via het internet. -
Een andere dame wordt bij de discussie betrokken. Gelukkig wordt ik nu wel herkend van de reportage die ik vorige week maakte over het maandblad Teek, waarna ik (thanks!) alsnog in staat was enig journalistiek werk te beginnen.
EEN DRIEDIMENSIONELE TANJA DEXTERS
Het prettige aan party’s georganiseerd door De Vrije Pers is dat de genodigden flink in de watten worden gelegd. Kosten noch moeite worden gespaard om het de BV’s en journalisten zo comfortabel mogelijk te maken. Pittige diensters in minuscule kledij komen gewillig bij iedere wenk naar me toe om mijn wensen (meer drank!) te aanhoren en te voldoen. Een travestiet voorziet ons van verrukkelijke hapjes. Het is niet de reden waarom ik gekomen ben, maar toch wel mooi meegenomen. Durf mij eens ongelijk te geven!?
Het interieur is helemaal behangen met posters van Big Sister Betty. Hier en daar afgewisseld door een levensgrote poster van Tanja Dexters om de nieuwste editie van P’s lingerie-special aan te kondigen. Wanneer ik even later Tanja Dexters tegen het vege lijf loop, valt mij op dat zelfs de vakkundig gemaakte foto’s haar echte schoonheid niet kunnen weergeven. Maar soit, ik wijk af. Net voldoende om in de VIP-ruimte tegen cartoonist Quirit te botsen. Zijn hersenspinsels vind je iedere week terug op de cover van het TV-katern van P-magazine. Een nieuwe Quirit-creatie ontdek je dagelijks op zijn eigenste prachtige website. Een aanrader.
DE BIJVERDIENSTE VAN LUK ALLOO
Sanitaire voorzieningen drongen zich inmiddels op. Had ik toen geweten dat ik dankzij mijn VIP-bandje niets moest betalen aan de toiletdame dan had de volgende hilarische scène nooit het internet gehaald!
Aan de uitgang zie ik een man met een 'toiletkapje' op het hoofd, plastieken handschoen aan en schort om het lijf. - Moet ik u tien of twintig frank? -, vraag ik. De kerel kijkt me vreemd aan. Wacht! Ik ken die kop ergens van. Oeps! Dit is Luk Alloo. De spontane opstoot van adrenaline redt me uit deze gênante situatie: - En, lukt het een beetje om een fijne reportage te maken, meneer Alloo? - . - Ja ja, dat is geen probleem. Bent u ook journalist?- . - Ik maak een artikel voor "RadioVisie" -, is mijn bescheiden reactie. Een jonge, sexy juffrouw klampt mij meteen aan: - Jij bent journalist! Is dat een fijne job? - kirt ze. - Ikzelf ben hier een totale 'nobody', maar ik heb er alles voor over om bekendheid te verwerven! -
Dit was er teveel aan. Zut! Deze jongen gaat naar huis en kruipt onder de wol. Geachte hoofdredacteur, als je nog eens een vrijwilliger nodig hebt om een verslagje over vier jaar P-magazine te maken: je kent mijn nummer.